Οι πρόσφατες εξελίξεις στο Μαρινόπουλο δεν πρέπει να εξετάζονται αποκομμένα από τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν στον κλάδο του εμπορίου. Οι εξαγορές, οι συγχωνεύσεις, τα κλεισίματα των επιχειρήσεων είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης στον κλάδο, αποτέλεσμα ενός ισχυρού ανταγωνισμού μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με θύματά τους χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου, τους αυτοαπασχολούμενους, μικρούς προμηθευτές.
Την ιδία στιγμή που ο Μαρινόπουλος επεξεργάζεται διάφορα σχέδια εξυγίανσης-μεταβίβασης ή πώλησης έχοντας σε αναμονή και αγωνία τους χιλιάδες εργαζόμενους, ο Βασιλόπουλος απολύει πρωτοπόρους συνδικαλιστές που διεκδικούν τα δικαιώματά τους, τα LIDL προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά, με καμπανιές που παρουσιάζουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στα καταστήματα ως παράδεισο! Στα Practiker η εργοδοσία προκαλεί φέρνοντας πρόταση για συλλογική σύμβαση, στα 586+2 ευρώ! Οι εργαζόμενοι στο Βερόπουλο μπροστά στις συμφωνίες με τον Όμιλο Μετρό, δέχτηκαν τους προηγούμενους μήνες σαρωτικό χτύπημα στα δικαιώματά τους με μειώσεις μισθών ως και 35%, σε έναν χώρο που αρκετοί πλέον εργάζονται ως ενοικιαζόμενοι. Αντίστοιχα στον Καρυπίδη στη Βόρεια Ελλάδα για τους 1400 εργαζόμενους η καθυστέρηση των δεδουλευμένων φτάνει τους 6 μήνες.
Πικρή εμπειρία υπάρχει από την Ατλάντικ των 160 καταστημάτων, που μόλις πριν 5 χρόνια έκλεισε! Λίγο πριν «σκάσει» το κανόνι και πεταχτούν στο δρόμο 4000 εργαζόμενοι, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα είχε οξυνθεί στο όνομα της πλάτης που πρέπει να βάλουν όλοι για να σωθεί η εταιρεία, ενώ τα δεδουλευμένα των εργαζόμενων συσσωρεύονταν, οι πληρωμές γίνονταν με δωροεπιταγές, η πολυειδικότητα ήταν ο κανόνας.
Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι στο Μαρινόπουλο δεν πρέπει να δεχτούν, ειδικά σε αυτές συνθήκες, καμία καθυστέρηση στους μισθούς, στο επίδομα αδείας, να μη δέχονται τμηματικές καταβολές στη μισθοδοσία, να μην κάνουν εκπτώσεις στα δικαιώματά τους.
Τελικά ποιοι κλείνουν τις επιχειρήσεις;
Σταθερά μέσω της εργοδοσίας, πολιτικών κομμάτων που υπερασπίζονται το σύστημα της εκμετάλλευσης, αλλά και στημένων δημοσιευμάτων, υπάρχουν έντονες φωνές που στοχοθετούν τις απαιτήσεις των εργαζόμενων ως το βασικό λόγο που οι επιχειρήσεις κλείνουν. Αυτές οι φωνές δεν είναι ουδέτερες. Έχουν στόχο να τρομοκρατήσουν, να σπείρουν την υποταγή, να τσακίσουν τις διεκδικήσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, να χτυπήσουν τους αγώνες.
Ας δούμε την πραγματικότητα! Ηλεκτρονική, Ατλάντικ, Sprinter, Φωκάς, Κωνσταντακάτος, raxevsky, ΝΕΟΣΕΤ, Κορασίδης, Παπασωτηρίου κ.α! Οι παραπάνω επιχειρήσεις δεν έκλεισαν από τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις ή τους αγώνες των εργαζομένων. Είναι η κρίση του συστήματος, οι ανάγκες της κερδοφορίας, της επανεπένδυσης κεφαλαίων σε κλάδους και υποκλάδους που η κερδοφορία είναι υψηλότερη, που «εξαναγκάζει» τους εργοδότες σε κλεισίματα, συγχωνεύσεις και εξαγορές.
Οι εργαζόμενοι στον Μαρινόπουλο να μη μείνουν απαθείς!
Καμία επανάπαυση, κανένας εφησυχασμός από τις εξελίξεις, από τις αποφάσεις των δικαστηρίων, από τις δήθεν δεσμεύσεις της εργοδοσίας, τα επιχειρηματικά κόλπα με τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις, στις πλάτες των εργαζόμενων.
Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να στοιχηθεί πίσω από αιτήματα που δεν ταυτίζονται με τα δικά του! Η εμπειρία έχει δείξει πως όπου υπήρχε ταύτιση συμφερόντων, όταν ο εργαζόμενος αντιμετώπισε τα συμφέροντα του από την οπτική πλευρά της εργοδοσίας, βγήκε χαμένος και δαρμένος! Αντίστοιχα όπου υπήρχε δράση, ανησυχία και συμμετοχή στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες, οι εργαζόμενοι απέσπασαν οφειλόμενα, δικαιώματα.
Να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας, τα δικαιώματα μας!
Κόντρα σε κυβέρνηση, μεγαλοεργοδοσία και επιχειρησιακό σωματείο που συντονίζονται καλλιεργώντας τον κοινωνικό εταιρισμό και τον εφησυχασμό, οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν το βηματισμό τους, την πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Μπροστά μας φανερώνονται δύο πιθανά ενδεχόμενα. Ή η επιχείρηση θα κλείσει, όπως και η πλειοψηφία αυτών που μπήκαν στο άρθρο 99 αλλά δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό και στα επιχειρηματικά παιχνίδια, ή θα μπει σε μία νέα φάση με εξαγορές-συγχωνεύσεις, με κλεισίματα καταστημάτων και με νέο εργασιακό τοπίο για τους εργαζόμενους.
Το οποιοδήποτε «σχέδιο εξυγίανσης» αν υπάρξει, θα έχει μοναδικούς χαμένους τους εργαζόμενους!Πάνω σε ένα πλάνο που απαιτούνται κέρδη, γεμάτα ράφια, τροφοδότηση, επανασυμφωνίες με τους μεγάλους προμηθευτές, οι αξιώσεις της επιχείρησης όπως παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο, δείχνουν ξεκάθαρα τις μελλοντικές προθέσεις. Στο σχέδιο παρουσιάζονται οι πλευρές της επόμενης μέρας, προσδοκώντας σε αμίλητους εργαζόμενους, με τσακισμένους μισθούς, με εντατικοποίηση της εργασίας.
Η επιχείρηση στις προτάσεις της στο σχέδιο εξυγίανσης αναφέρει τα εξής: «…ιδιαίτερη βαρύτητα θα δοθεί στην ευέλικτη παραγωγική διαδικασία και στις αποτελεσματικές διαδικασίες διοίκησης και γενικά στην ανάπτυξη ικανοτήτων που θα επιτρέψουν την αύξηση της αποτελεσματικότητας και τη μείωση του κόστους, αλλά και την μείωση των απωλειών κατά την παραγωγή…Επομένως δραστική μείωση αρχικά και κατόπιν αυστηρά συγκρατημένη αύξηση των εξόδων διοικητικής λειτουργίας, σύμφωνα με τον προγραμματισμό της εταιρείας για την επόμενη 15ετία…». Αυτό με απλή γλώσσα σημαίνει μείωση μισθών, μείωση των θέσεων εργασίας, έστω κι αν στην παρούσα φάση επιλέγεται να μην αναφερθεί κάτι τέτοιο ρητά, διατυπώνοντας όμως με σαφήνεια το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί.
«…αφομοίωση της φιλοσοφίας του project management (μετρησιμότητα, χρονική έργων/ βελτιστοποίηση των χρόνων): H ενσωμάτωση των λειτουργιών και των διαδικασιών προγραμματισμού σε επίπεδο έργου, θα έχει σαν σκοπό την αύξηση της αποδοτικότητας…»Η παραπάνω διατύπωση σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας των εργαζόμενων, πλήρη αποδοχή της ευελιξίας.
Τέλος, στο σχέδιο εξυγίανσης, η επιχείρηση συμπεριλαμβάνει στις «απειλές που αντιμετωπίζει στα πλαίσια του ευρύτερου περιβάλλοντος στο οποίο δραστηριοποιείται»και τις απεργίες! Ο ισχυρισμός πως οι απεργίες συνιστούν απειλή, αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο η εργοδοσία αντιλαμβάνεται τις διεκδικήσεις, τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Για όλες τις παραπάνω διατυπώσεις και τις απαιτήσεις της εργοδοσίας, η πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου όχι απλά δεν έβγαλε κιχ, αλλά τις συνυπόγραψε, ενημερώνοντας τους εργαζόμενους εκ των υστέρων, κάνοντας συναντήσεις στα κλεφτά και εν αγνοία τους, αποφασίζοντας χωρίς γενικές συνελεύσεις.
Απέναντι λοιπόν στην εργοδοσία, την πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου και σε μία κυβέρνηση που όχι μόνο δεν κατάργησε τους προηγούμενους αντεργατικούς νόμους, αλλά ψηφίζει και δρομολογεί νέα βάρβαρα μέτρα εις βάρος των εργαζόμενων, δε μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη.
Οργάνωση και δράση τώρα!
Είτε με την ίδια σύνθεση, είτε με νέο αγοραστή, χρειάζεται τώρα αγώνας για να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας, να υπάρχει τακτική και σταθερή καταβολή μισθών και επιδομάτων, καμία βλαπτική μεταβολή σε δικαιώματα. Απαιτείται παράλληλα σταθερή επαγρύπνηση για το χειρότερο σενάριο, ώστε να διασφαλιστεί ο κόπος και ο ιδρώτας των εργαζόμενων.
Καλούμε τους εργαζόμενους στο Μαρινόπουλο να συγκροτήσουν επιτροπές αγώνα στα καταστήματα, σε κάθε πόλη, να δυναμώσουν το σωματείο εργαζόμενων στις επιχειρήσεις του Ομίλου Μαρινόπουλου στη Β. Ελλάδα, να οργανωθούν στα κλαδικά τους σωματεία. Είναι τα σωματεία που έχοντας στις γραμμές τους, εργαζόμενους από τον κάθε εργασιακό χώρο, μπορούν να τους συνενώσουν στην κοινή πάλη απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου, να αντιμετωπίσουμε συλλογικά και από καλύτερες θέσεις την επίθεση, να υπερασπιστούμε το δίκιο μας και τις ζωές μας.
Ιούλης 2016
